چون مستحبات به تكاليف واجب آسيب رسانند، رهاشان كنيد.

حکمت 272

هر آنكه دورى سفر را به ياد آورد، خود را آماده سازد

حکمت 273

هرگز انديشه خردمندانه را نمى توان با ديدن چشم و شناخت حسى برابر دانست چه بسا كه چشمها به صاحب خود دروغ بگويند، اما آن كه از عقل راه بجويد، عقل به او خيانت نكند.

حکمت 274

ميان شما و پند پذيرى پرده اى است از غرور و خودخواهى.

حکمت 275

نادانهاتان افزون خواه و آگاهانتان تناسانند و فردا زده.

حکمت 276

دانش، رشته توجيه بهانه جويان را گسسته است.

حکمت 277

آنان كه در فشار سپرى شدن فرصت اند همواره مهلت را خواستارند و آنان كه مهلت دارند، اميد به فردا را بهانه فرصت كشى مى كنند.

حکمت 278

نشد كه چيزى را خوش باش مردم بر سر زبانها افتد، جز اين كه روزگارش روز بدى را در نهان تدارك بيند.

حکمت 279

مفهوم قدر را از حضرتش پرسيدند، فرمود: راهى است سياه، مپوييدش، دريايى است ژرف، اندر مشويدش، و رازى خداوندى است بيهوده مكاويدش!

حکمت 280

چون خدا بنده اى را زبون خواهد، از دانش بى بهره اش كند.

حکمت 281