از وصيتهاى آن حضرت عليه السلام است به لشگر خود پيش از روبرو شدن با دشمن لشگر شام در جنگ صفين (كه در آن راه فيروزى را به آنان نمايانده و از آزار رساندن به زنان نهى مى فرمايد): با آنها لشگر شام نجنگيد (شروع به جنگ ننمائيد) تا اينكه ايشان جنگ با شما را آغاز نمايند، زيرا- سپاس خدا را كه شما داراى حجت و دليل هستيد (چون آنان بر امام زمان خود ياغى گشته اند و جنگ با آنها واجب است، چنانكه در قرآن كريم س 49 ى 9 مى فرمايد: و ان طائفتان من المومنين اقتتلوا فاصلحوا بينهما فان بغت احداهما على الاخرى فقاتلوا التى تبغى حتى الى امرالله فان فاءت فاصلحوا بينهما بالعدل و اقسطوا ان الله يحب المقسطين يعنى اگر دو گروه از مومنين زد و خورد نمايند بين آنها آشتى دهيد، پس اگر يكى از آنها بر ديگرى تعدى و ستم نمود به صلح و آشتى تن نداد با گروهى كه افزونى جسته و ستم مى كند بجنگيد تا به حكم خدا و دستور او روآورند، پس اگر روآوردند بين آنها را به عدل و برابرى آشتى دهيد، و در همه كارها به عدل و راستى رفتار نمائيد كه خدا رفتار كنندگان به عدل و راستى را دوست مى دارد يعنى آنان را از رحمت خود بهره مند گرداند) و شروع نكردن شما به ج نگ با آنها تا اينكه آنان شروع به جنگ با شما نمايند اين روش حجت و دليل ديگرى است براى شما بر آنها (زيرا شروع آنها به جنگ مانند جنگ با خدا و رسول است به دليل آنكه حضرت رسول صلى الله عليه و آله فرموده: يا على حربك حربى يعنى اى على جنگ با تو جنگ با من است و كسى را كه با خدا و رسول جنگيده فساد و تباهكارى كند بايد كشت، چنانكه در قرآن كريم س 5 ى 33 مى فرمايد: انما جزاء الذين يجاربون الله و رسوله و يسعون فى الارض فسادا ان يقتلوا او يصلبوا او تقطع ايديهم و ارجلهم من خلاف او ينفوا من الارض ذلك لهم خزى فى الدنيا و لهم فى الاخره عذاب عظيم يعنى سزاى آنانكه با خدا و رسول مى جنگند و به فساد و تباهكارى در روى زمين مى كوشند آن است كه كشته يا به دار كشيده شوند يا دست راست و پاى چپ آنها بريده شود يا از شهرى به شهر ديگر آواره گردند كه اينگونه در دنيا برايشان ذلت و خوارى و در آخرت عذاب بزرگ بار آورد. و در س 2 ى 194 مى فرمايد: فمن اعتدى عليكم فاعتدوا عليه بمثل ما اعتدى عليكم و اتقوا الله و اعملوا ان الله مع المتقين يعنى هر كه بر شما ستم كند در جنگ پيشدستى نمايد پس شما مانند همان ستمى كه او بر شما واداشته به او بنمائيد، و از خدا ب ترسيد، و بدانيد خداوند با پرهيزكاران است) پس اگر (آنان شروع به جنگ نموده شما را به جنگ واداشتند، و) به امر و خواست خداوند برايشان فرار و شكست روى داد گريخته را نكشيد، و درمانده را زخمى نكنيد، و زخم خورده را از پا در مى آوريد، و زنان را با آزار رساندن به آنها بر مى انگيزانيد هر چند دشنام به شرافت و بزرگوارى شما داده به سرداران و بزرگانتان ناسزا گويند، زيرا نيروها و جانها و خردهاى ايشان ضعيف و سست است، ما (در زمان حضرت رسول صلى الله عليه و آله) مامور شديم كه از ايشان دست بداريم و حال آنكه مشركه بودند (پس در صورت اظهار اسلام حتما بايستى از تعرض به آنها خوددارى نمود) و در زمان جاهليت اگر مردى زنى را به سنگ يا چماق مى زد بر اثر آن او را و بعد از او فرزندانش را سرزنش مى نمودند.