امام عليه السلام (در كوچك نشمردن كار خير) فرموده است: كار خير را انجام دهيد و اندك آن را كوچك مشماريد زيرا خرد آن (نزد پروردگار) بزرگ و (پاداش) كم آن بسيار است، و بايد كسى از شما نگويد ديگرى از من به انجام كار نيك سزاوارتر است كه سوگند به خدا ديگرى سزاوارتر و شايسته تر خواهد بود (زيرا) هر يك از خير و شر را اهل و دارنده اى است و هر گاه شما يكى از آن دو را رها كنيد اهلش آن را به جاى شما انجام خواهند داد (و انجام دهنده سزاوار آن است).
امام عليه السلام (درباره رسيدن به سعادت) فرموده است: هر كه نهان خود را درست كند (انديشه اش را پاك گرداند) خدا آشكار او را درست نمايد (خوش سازد) و هر كه براى دينش كار كند خدا امر دنياى او را كفايت فرمايد (از سختيها برهاند) و كسى كه نيكو سازد آنچه بين خود و خدا است (از غير خدا چشم بپوشد) خدا آنچه را بين او و مردم است نيكو نمايد (مردم را با او مهربان گرداند).
امام عليه السلام (درباره حلم و عقل) فرموده است: بردبارى پرده پوشاننده (عيبها) است، و عقل شمشير برنده (نفس اماره) است، پس عيبهاى خويت را با بردبارى بپوشان، و هوا و خواهشت را با خرد بكش.
امام عليه السلام (در ترغيب دستگيرى مستمندان) فرموده است: خدا را بندگانى است كه آنان را به نعمتهائى تخصيص داده براى سود بندگان پس آن نعمتها را در دسترس آنها مى گذارد هنگامى كه (به مستحقين و زيردستان) ببخشند، و هر گاه آن نعمتها را جلو گيرند (چيزى از آنها را به كسى ندهند) از آنان گرفته به ديگران انتقال مى دهد (كه در راه نيازمندان به كار برند).
امام عليه السلام (درباره تندرستى و دارائى) فرموده است: بنده را سزاوار نيست كه به دو چيز پشت گرم باشد: تندرستى و دارائى (زيرا) در بين اينكه او را تندرست مى بينى ناگهان بيمار گردد، و در بين اينكه او را دارا و توانگر مى بينى به ناگاه درويش و بى چيز شود.
امام عليه السلام (درباره گله از درخواست) فرموده است: هر كه از حاجت و درخواستى پيش مومنى گله نمايد به آن ماند كه گله آن را نزد خدا برده (زيرا مومن دوست خدا است) و هر كه از آن حاجت پيش كافرى گله نمايد به آن ماند كه از خدا گله نموده است (زيرا كافر دشمن خدا است).