لقب درست باشد، زيرا اثبات دو اسم براى يكنفر محتاج مؤنه است.
فريد و جدى در دائرة المعارف آورده گويند: معناى آن بنده خدا و برگزيده خداست، «ايل» خدا «اسرى» بنده. در المنار گويد: اسرائيل را امير مجاهد مع اللَّه گفتهاند.
اين كلمه 43 بار در قرآن مجيد آمده است، 41 بار بلفظ «بنى اسرائيل».
مراد از بنى اسرائيل، فرزندان دوازده گانه حضرت يعقوب و اولاد آنهاست كه بقوم يهود معروفاند.
در قرآن داستانهاى مفصّلى دارند كه مقدارى از آنها در «يهود» خواهد آمد انشاء اللَّه.
اصل. پايه. گويند «اسّس بنيانه» يعنى براى ساختمانش پايه قرار داد «أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى تَقْوى مِنَ اللَّهِ» توبه: 109 بناى خويش را بر پرهيز كارى پايه نهاد، يعنى اصل و پايه بناى او تقوى است «لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوى» توبه: 108 مسجديكه بر تقوى پايه گذارى شده، پايه آن تقوى است. اين كلمه بصورت ماضى معلوم و مجهول فقط سه بار در كلام اللَّه استعمال شده و هر سه در سوره توبه آيه 108- 109 واقع است.
لازم نيست، پايه و اصل، مادّى باشد بلكه اعمّ است چنانكه در دو آيه فوق، پايه معنوى مراد است.
حزن. غضب. در مجمع گويد: اسف بمعنى شدّت غضب است، بمعنى اندوه نيز ميايد.
بنا بقول راغب: منشاء اسف، حسّ انتقام است، اگر انتقام نسبت بضعيف باشد اسف بصورت غضب متجلّى ميشود (و معناى غضب ميدهد) و هر گاه نسبت بقوى باشد بصورت اندوه ظاهر ميگردد انتهى.
بنا بر اين ميشود كه بمعنى غضب باشد نظير «فَلَمَّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ» زخرف: 55، چون ما را بخشم آوردند از آنها انتقام گرفتيم. و ميشود بمعنى اندوه باشد مثل «فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ ... أَسَفاً» كهف: 6 شايد تو از اندوه خودت را هلاك كنندهاى
بكسر (س) صفت