كلمه بمعنى وعده است النهايه بعضى در وعده عذاب و بعضى در وعده رحمت و بعضى در وعده مهلت مثل أَ فَمَنْ حَقَّ عَلَيْهِ كَلِمَةُ الْعَذابِ ... زمر:

19. كه صريح در وعده عذاب است.

در آيه وَ لَوْ لا كَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ شورى: 21. ظاهرا مراد وعده تأخير عذاب است.

وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فِي عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ زخرف: 28. در ما قبل اين آيه قول ابراهيم عليه السّلام ذكر شده كه به بت‏پرستان فرمود: إِنَّنِي بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ ظاهر آنست كه «هاء» در «جعلها» راجع ببرائت است و برائت از بتها عبارت اخراى توحيد ميباشد يعنى: خدا برائت از شرك را در فرزندان ابراهيم هميشگى فرمود تا آنها بتوحيد برگردند.

فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلى‏ رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَ أَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوى‏ وَ كانُوا أَحَقَّ بِها وَ أَهْلَها ... فتح:

26. جمهور مفسّران آنرا كلمه توحيد و بعضى سكينه گفته‏اند، الميزان بعيد نميداند روح ايمان باشد كه بتقوى امر ميكند.

بعيد نيست كه بگوئيم «التقوى» بيان كلمة است و اطلاق كلمه بر آن بدين لحاظ است كه تقوى اثرى است در قلب يعنى: خدا آرامش خويش را بر رسول و مؤمنان نازل فرمود و تقوى را ملازم آنها كرد آنها بتقوى لايق و اهل آن بودند.

(كلمات) در قرآن‏

كلمات نيز مانند كلمه در قرآن كريم مصادقى دارد:

1- جمع كلمه و الفاظ فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ بقره: 37. كلماتيكه آدم و زنش از خدا اخذ كرده و خدا را با آنها خواندند و خدا توبه‏شان را قبول كرد ظاهرا همان است كه در آيه 23 اعراف آمده قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ.

عياشى چهار حديث در اين باره