نسبت «لَلَبَسْنا» بخدا مثل «فَلَمَّا زاغُوا أَزاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ» است يعنى چون خود مشتبه ميكنند ما هم چنان ميكرديم ولى احتمال اوّل بهتر است يعنى در صورت فرستادن ملك ما عامل اين كار ميبوديم و چون نميخواهيم چنين باشيم.
و از طرف ديگر در اينصورت فرستادن ملك لغو و بىفايده خواهد بود لذا ملك نخواهيم فرستاد.
«ما يلبسون» در تقدير «ما يلبسونه» است و ها مفعول آن و راجع به «ما» است و مراد از آن پيغمبر است يعنى مشتبه ميكرديم بر آنها آنچه را كه خود بر خودشان و ديگران مشتبه ميكنند، خود خيال ميكنند كه پيامبر نيست و بديگران نيز امر را مخلوط و مشتبه ميگردانند.
ظاهرا جواب اوّل راجع بانزال عذاب بواسطه ملك و جواب دوّم مربوط بپيامبر بودن ملك و يا شريك پيامبر بودن در انذار است.
أَ فَعَيِينا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِي لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ ق: 15. لبس بفتح اوّل بمعنى اختلاط و اشتباه است در صحاح گفته: «اللّبس: اختلاط الظلام» و نيز بمعنى خلط است كه گذشت ظاهرا مراد از آن اشتباه و شكّ است. يعنى: آيا در خلقت اوّل عاجز و خسته شديم تا نتوانيم بار ديگر آنها را بيافرينيم نه بلكه آنها از خلقت تازه در شكّ و اشتباهاند.
أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيامِ الرَّفَثُ إِلى نِسائِكُمْ هُنَّ لِباسٌ لَكُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ بقره: 187 همانطور كه لباس بدن انسان را ميپوشاند همين طور زن مرد را و مرد زن را از اعمال منافى عفت از قبيل زنا، چشم چرانى و غيره ميپوشاند و محفوظ ميكند ظاهرا بدين جهت مرد لباس زن و زن لباس مرد قلمداد شده است، زن بىمرد و مرد بىزن بحكم انسان عريان است.
وَ لِباسُ التَّقْوى ذلِكَ خَيْرٌ اعراف: 26. لباس تقوى را حياء و عمل صالح گفتهاند ولى بايد آنرا اعمّ گرفت تقوى پوشش و لباسى است كه از هر لباس انسان را محترمتر و