هيچ بنده‏اى نيست كه چهل روز اعمالش را به خلوص، براى خدا انجام دهد؛ مگر آن كه چشمه‏هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى شود.

نيز فرمود:

طُوبى لِمَنْ اَخْلَصَ للّه‏ِ الْعِبادَةَ وَ الدُّعا....(1)

خوشا به حال بنده‏اى كه عبادت و دعا را خالصانه براى خدا انجام دهد.

روايات در مورد خلوص نيّت و اخلاص در عمل بسيار است و از مجموع رواياتى كه از پيامبر گرامى اسلام (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و از ائمه معصومين (عليهم السلام) رسيده است اين نكته به دست مىآيد كه اخلاص يگانه وسيله قبولى اعمال عبادات است. هر عبادتى كه واجد شرايط ديگر باشد، امّااخلاص در آن وجود نداشته باشد، پذيرفته نخواهد شد.

ريا در عمل

اخلاص و ريا نقطه مقابل هم هستند؛ همان طور كه خلوص نيت موجب صحت و قبولى عبادت است، ريا و خودنمايى باعث بطلان عبادت خواهد بود. از اين رو، همه فقهاى اسلام متذكر شده‏اند كه:

ـ اگر نمازگزار در نماز خود ريا و خودنمايى كند، نمازش باطل مىشود.

ـ اگر نمازگزار به قصد ريا، كلمه‏اى به شكل خاصى بگويد، نمازش باطل مىشود.

ـ اگر به قصد ريا، سوره خاصى را انتخاب كند، نمازش باطل مىشود.

ـ اگر به قصد ريا، زمان يا مكان خاصى را براى نماز برگزيند، نمازش باطل مىشود.

(1). بحار الانوار، ج 70 ص 229.