اهل معرفت بر آنند كه «غايةُ الْكَمالِ اَلتَّشَبُّهُ بِالْمَبْدَأ» نهايت كمال خدا گونه شدن است. اندام رسا، چهره زيبا، ديدگن شهلا و بازوان نيرومند، كمالاتى است براى بدن انسان، نه براى انسانيّت او. لقمان حكيم نه قيافه‏اش موزون بود و نه چهره‏اش گلگون، مع الوصف واجد كمال بود.

حالا چگونه مىتوان تشبّه به مبدأ و خداگونه شدن را به دست آورد. طريق منحصرى كه در به دست آوردن اين مقام مؤثر است، عبوديّت است. به تعبير بهتر، كمال انسانيت در عبوديّت است. هر كس به مقام عبوديّت برسد، به كمال انسانيّت رسيده است.

عبوديّت چيست؟

پيش از آن كه حقيقت عبوديّت را بيان كنيم، لازم است به اين نكته توجّه نماييم. اولاً هدف و غرض از خلقت انسان همان عبوديت است و بس.