براى او ملكه گشته باشد و به تمامش نايل شده باشد.
سلامت روان نيز همانند سلامت بدن است. بدن در صورتى كاملاً سالم است كه تمام اعضاى ريز و درشت، از لحاظ ظاهرى و باطنى سالم باشد. اگر اكثر اعضاى بدن كسى سالم باشد، اما چشم او نبيند، يا گوش او نشنود، يا كليهاش كار نكند، نمىتوان گفت بدن او سالم است. در صورتى حقيقتا (نه مجازا) مىتوان گفت بدن سالم است، كه تمام اعضا و اجزاى اصلى و غير اصلى سالم باشد و گرنه اطلاق سالم بر آن بدن مَجاز خواهد بود.
هم چنين است سلامت و سعادت، نسبت به روان. كسى كه در برابر مصايب صبر مىكند، اما به هنگام سخاوت به ستمديدگان كمك نمىكند و بخل مىورزد، و كسى كه در محيط خارج از منزل خوش رويى مىكند، اما در محيط منزل نسبت به خانواده خود بدخلقى مىكند، نمىتوان به چنين كسى انسان كامل و سعادتمند گفت؛ چون نسبت به بعضى اخلاقيات ناقص است.
سعادتمند واقعى، انسانى است كه در تمام اخلاقيات، سرآمد بوده و با علاقه به آنها عمل كند.
رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود:
اَلسَّعيدُ مَنْ اَخْتارَ باقِيَةً يَدوُمُ نَعيمُها عَلَى فانِيَةٍ لا يَنْفَدُ عَذابُها.(1)
خوش بخت و سعادتمند، كسى است كه [بهشت] ماندگارى را كه نعمتهاى آن دنباله دار است، بر [جهان]فانىاى كه عذاب ناشى از آن
(1). اعلام الدّين، ص 345.