آسايش نمايند».(1)

مؤمنان و نيكان از هر گونه لذتى برخوردارند؛ از درختان بهشتى ميوه مىخورند، از نهرهاى حوض كوثر ـ كه در آن، آب، شير و شراب جارى است ـ مىآشامند، با حوريان ماهروى بهشتى، همبستر شده؛ لباسهايى از حرير و استبرق به تن پوشند؛ بر كرسىهاى مزين به طلا و جواهر، تكيه زده و بوى عطرآگين بهشت مشامشان را نوازش مىدهد.

فرشتگان رحمت برآنان درود و سلام فرستند؛ با ديگر مؤمنان و نيكان ديدار نموده و از نعمت همسايگى در جوار محمّد (صلّى الله عليه وآله وسلّم) وآل 1 مد، 2محمّد (عليهم السلام) بهره‏مىبرند... و بالاخره از تمام نعمتهاى بهشت اخروى، غير از نعمتهاى مختص آن سرا، تمتع مىبرند؛ زيرا ـ چنانكه در گفتارهاى پيش نيز گفته شد ـ جهان برزخ مثل جهان آخرت است؛ امّا در مقياسى كوچك‏تر.

كيفر بدان

كافران و بدكاران، پس از اينكه به نيكى از عهده امتحان بازرسان قبر برنيامدند، زندگى جهنمىشان آغاز مىشود و از عذابها و

(1). «امالى الصدوق»، ص239. «بحار»، ج6، ص222:

«...فيفسحان له فى قبره مدّ بصره، و يأتيانه بالطعام من الجنة؛ و يدخلان عليه الروح والريحان».