حیات پس از مرگ نسخه متنی

شكنجه‏هاى آن جهان برخوردار مىشوند.

پيامبر خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود: «... ضرباتى بديشان زنند كه تمام موجودات روى زمين [غير از انس و جن] صداى آن را مىشنوند».

امام صادق (عليه السلام) فرمود: «...درى از آتش جهنم به رويش مىگشايند و او را در آب جوشان مىاندازند».

كيفر بدكرداران بسى سخت است. قبر چنان فشارشان دهد كه استخوانهايشان درهم شكند؛ از درخت «زقّوم» ـ كه ميوه، برگ و خار آن از آتش است ـ خورانده شوند؛ از آب جوشان كه اندرون آنان را ريزه‏ريزه كند، مىآشامند.

جامه‏هايى از آتش برآنها پوشند؛ فرشتگان با گرزهاى آتشين بر سرشان كوبند؛ همراه و همدمشان شيطان و مار و عقرب باشد و از بوى گندشان وادى برهوت، متعفن شود و....

امير المؤمنين حضرت على (عليه السلام) درباره شدت عذاب برزخيان چنين مىفرمايد: «عذاب قبر براى آنان به قدرى شديد است كه حوادث هراس انگيز، دگرگونىها، زلزله‏ها و اضطرابات اين دنيا براى آنان عادى است و وحشتى بر ايشان ايجاد نمىكند».(1)

(1). «نهج البلاغه»، ج212، ص695 (مطابق ج2، خطبه 221، ص396 شرح فشرده‏اى بر نهج البلاغه):

«لايفزعهم ورود الاهوال، ولايحزنهم تنكر الاحوال، و لايحفلون بالرواجف ولايأذنون للقواصف».