آيه دوم - حیات پس از مرگ نسخه متنی

آيه بر پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) نازل شد و خدا فرمود:

«وَلا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فى سَبيلِ اللّه‏ِ اَمْوات»

پيكارگران كشته شده در راه خدا را مرده نپنداريد. [اينان از جهان مادى به جهانى بس برتر كوچ نمودند].

«بَلْ اَحْياءٌ وَلكِنْ لاتَشْعُرون»

شهداى راه حق[در جهان برزخي] برخوردار از حيات همراه با سعادت هستند و شما از درك اين حقيقت و آگاهى از آن ناتوانيد.

آيه دوم

«وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيل اللّه‏ أمواتاً بَلْ اَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ فَرحينَ بِمااتيهُمُ‏اللّه‏ُ مِنْ فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشِرونَ بِالَّذين لَمْ‏يَلْحَقوا بِهِم مِنْ خَلْفِهِم اَلاّ خَوفٌ عَلَيْهِمْ وَلاهُمْ يَحْزَنُونَ»(1)

اين آيه، درباره هفتاد تن از شهداى جنگ احد نازل شده و آيه پيش را كامل مىنمايد. خداوند در اين آيه مىفرمايد:

«وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيل اللّه‏ أمواتاً بَلْ اَحْياءٌ»

شهداى راه خدا را مرده مپندار؛ بلكه آنها زنده‏اند.

خداوند در دنباله آيه از چگونگى حيات آنان، چنين سخن مىگويد:

«عِنْدَ رَبّهم يُرْزَقونَ»

آنان در جوار پروردگار خويش زندگى مىكنند و از نعمتهاى آن سامان، رزق و روزى داده مىشوند.

(1). آل عمران (3) آيه 169 ـ 170.