سُئلَ عَنِ الصّادِق (عليه السلام): «صِفْ لَنَا الْمَوْتَ؟

قالَ: «لِلْمُؤمِن كَأطيب ريحٍ يَشُمُّهُ، فَيَنْعَسُ لِطيبهِ، وَ يَنْقَطِعُ التّعَبُ وَاْلاَلَمُ كُلُّهُ عَنْه».(1)

از امام صادق (عليه السلام) راجع به «توصيف مرگ» سؤال شد:

حضرت فرمود: «مرگ براى مؤمن، همانند بو كردن بهترين گلهاست كه با بوى آن به خواب مىرود؛ و با مرگ، تمام درد و رنجهاى او از بين مىرود».

ب ـ نسبت به بدكاران

«وَلَوْتَرى اِذْ يَتَوفّى الَّذينَ كَفَروا الْمَلائِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُم وَاَدْبارَهُم وَذُوقوا عَذابَ الحَريقِ ذلِك بِما قَدَّمَتْ اَيْديكُم»(2)

اگر سختى حال كافران را، هنگامى كه فرشتگان جان آنها را مىستانند، بنگرى [خواهى ديد كه] بر رو و پشت آنان مىزنند و به آنها مىگويند: مزه سوزنده آتش را به جهت كردار زشت دنياتان بچشيد.

«فَكَيْفَ اِذا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلائِكةُ يَضْرِبُونَ وُجوهَهُم وَاَدْبارَهُم»(3)

پس[بدكاران] با چه حال سختى روبه‏رو شوند، هنگامى كه فرشتگان [عذاب] جانشان را مىگيرند و بر پشت و روى آنها [تازيانه] مىزنند.

«اِذا بَلَغَتِ التَّراقى وَقيلَ مَنْ راقٍ وَظَنَّ اَنَّهُ الفِراقُ وَالْتَفَّتِ السّاقُ

(1). «معانى الاخبار»، ص 287. «بحار الانوار»، ج6، ص 152.

(2). انفال (8) آيه 50 ـ 51.

(3). محمد (47) آيه 27.