حیات پس از مرگ نسخه متنی

بِالسّاقِ»(1)

وقتى، جان بدكاران به گلوهايشان رسد، گويند: چه كسى مىتواند ما را از اين درد و رنج برهاند؟ [و كسى فرياد رسشان نيست!] اين حادثه بر آنها بسىناگوار است. آنگاه يقين مىكنند كه اينك زمان فراغ از دنياست و شدت مرگ چنان است كه ساقهاى پاهايشان به هم در پيچد.

به رواياتى در اين‏باره نيز توجه فرماييد:

قالَ اَميرُالمؤمنين (عليه السلام): «مَنْ كانَ مِنْ اَهْلِ الْمَعْصِيَةِ، تَوَلَّتْ قَبْضَ رُوحهِ مَلائكةُ النَّقْمَة».(2)

اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود: «هر كس اهل معصيت باشد، فرشتگان عذاب، جانش را مىستانند».

قالَ السَّجادُ (عليه السلام) «[اَلْمَوْتُ] لِلْكافِرِ، كخَلْعِ ثِيابٍ فاخِرَةٍ؛ والنَّقلِ عَنْ مَنازِلَ اَنيسَةٍ؛ وَاْلاسْتِبدالِ بَاَوْسَخِ الثّيابِ وَ اَخْشَنِها وَأَوْحَشِ المنازِل وَاَعْظَمِ الْعَذابِ!».(3)

حضرت امام سجاد (عليه السلام) فرمود: «مرگ براى كافر، همانند بركندن جامه‏هاى نيكو و پوشيدن جامه‏هاى چركين و تن‏آزار و همچون كوچيدن از خانه‏هاى آرامش بخش به خانه‏هاى ناآرام و دهشتناك است».

(1). قيامت (75) آيه 26 ـ 29.

(2). «بحار الانوار»، ج6، ص141.

(3). «معانى الاخبار»، ص 289.