حیات پس از مرگ

ناميده مىشود.

به آياتى در اين‏باره توجه فرماييد:

«وَ اِنْ مِنْ قَرْيَةٍ اِلاّنَحْنُ مُهْلِكُوها قَبْلَ يَوْمِ القِيامَةِ»(1)

هيچ شهر و ديارى در روى زمين نيست، مگر آنكه پيش از فرا رسيدن قيامت، هلاك شوند.

«كُلُّ مَنْ عَليْها فانٍ وَ يَبْقى وَجْهُ رَبِّكَ ذُوالْجَلالِ وَاْلاِكْرامِ»(2)

هر كه و هر چه روى زمين هست، دستخوش مرگ و فناست. زنده و جاودان، تنها ذات خداى بزرگ و با عظمت است.

«كُلُّ نَفْسٍ ذائقَةُ المَوتِ ثُمَّ اِلَيْنا تُرْجَعُونَ»(3)

هر نفسى، شهد مرگ را مىچشد و پس از آن بازگشتشان به سوى ماست.

«وَ يَوْمَ يُنْفَخُ فِى الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِى السَّمواتِ وَمَنْ فِى الاَْرْضِ»(4)

روزى كه در «صور» دميده شود، همه ترسان و هراسان، مدهوش مرگ گردند.

(1). اسراء (7) آيه 58.

(2). رحمان (55) آيه 26 ـ 27.

(3). عنكبوت (29) آيه 57.

(4). نمل (27) آيه 87.