آيه بر پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) نازل شد و خدا فرمود:
«وَلا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فى سَبيلِ اللّهِ اَمْوات»
پيكارگران كشته شده در راه خدا را مرده نپنداريد. [اينان از جهان مادى به جهانى بس برتر كوچ نمودند].
«بَلْ اَحْياءٌ وَلكِنْ لاتَشْعُرون»
شهداى راه حق[در جهان برزخي] برخوردار از حيات همراه با سعادت هستند و شما از درك اين حقيقت و آگاهى از آن ناتوانيد.
«وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيل اللّه أمواتاً بَلْ اَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ فَرحينَ بِمااتيهُمُاللّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشِرونَ بِالَّذين لَمْيَلْحَقوا بِهِم مِنْ خَلْفِهِم اَلاّ خَوفٌ عَلَيْهِمْ وَلاهُمْ يَحْزَنُونَ»(1)
اين آيه، درباره هفتاد تن از شهداى جنگ احد نازل شده و آيه پيش را كامل مىنمايد. خداوند در اين آيه مىفرمايد:
«وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيل اللّه أمواتاً بَلْ اَحْياءٌ»
شهداى راه خدا را مرده مپندار؛ بلكه آنها زندهاند.
خداوند در دنباله آيه از چگونگى حيات آنان، چنين سخن مىگويد:
«عِنْدَ رَبّهم يُرْزَقونَ»
آنان در جوار پروردگار خويش زندگى مىكنند و از نعمتهاى آن سامان، رزق و روزى داده مىشوند.
(1). آل عمران (3) آيه 169 ـ 170.