«فَرِحينَ بِما اتيهُم اللّه مِنْ فَضْلِه»
شهدا، به جهت فضل و بخشش الهى كه نصيبشان گشته، شادمانند و از موفقيت در امتحان الهى و رسيدن به وعدههايى كه بديشان داده شده بود، بسيار مسرورند.
«وَ يَسْتَبْشِرونَ بِالَّذين لَمْ يَلْحَقوا بِهم مِنْ خَلْفِهم»
اينان چون شهيدند، شاهد بر كردار امت خويشند؛ بنابراين، دوستان دنياشان را كه رهرو اين راهند، بدين سرور و شادمانى مژده دهند.
«اَلاّ خَوفٌ عَليْهم وَلاهُم يَحزَنونَ»
و به آنان گويند: از مردن در راه خدا، هيچ مهراسيد و هيچ ترس و اندوهى به خود راه ندهيد كه جهانى نيك و زيبا در پيش رو داريد.
از اين دو آيه، نكات زير فهميده مىشود:
1 ـ شهداى راه حق و حقيقت از زندگى و حيات برخوردارند.
2 ـ در جوار رحمت پروردگار خويش، از رزق و روزى بهرهمندند.
3 ـ از لطف و محبت الهى درباره خود، احساس شادى و مسرت مىكنند.
4 ـ از حال رهروان راه شهادت آگاهند و آنها را به حركت در مسير خويش مژده مىدهند.
در خصوص اين آيات، برخى مفسران شبهاتى القا كردهاند كه پس از طرح اشكال، پاسخهاى لازم داده مىشود.
برخى از مفسران(روشنفكر مآب) درباره زندگى