بين اين دو نوع عذاب، با حرف عطف «ثُمَّ» ـ كه دلالت بر ترتيب منفصل و فاصله طولانى دارد ـ جدايى حاصل شده است؛ از اين رو هر دو عذاب، مربوط به آخرت نيست؛ بلكه عذاب اول در جهان برزخى و عذاب دوم در جهان اخروى واقع مىشود.
«مِمّا خَطيئاتِهم اُغْرِقُوا فَاُدخِلُوا نارا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُم مِنْ دُونِ اللّهِ اَنْصارا»(1)
بر قوم گستاخ و سركش نوح كه دستورات الهى را پيروى نمىكردند و از پيامبرشان نيز حرف شنوى نداشتند و او را مورد استهزا و تمسخر قرار مىدادند، عذابى كُشنده فرود آمد.
خداوند، درباره چگونگى عذاب آنان مىفرمايد:
«مِمّا خَطيئاتِهم اُغْرِقُوا»
نخستين بار در طوفانى كه به امر خدا روى داد ـ و در تاريخ به «طوفان نوح» معروف است ـ غرق و هلاك شدند.
«فَاُدخِلُوا نارا»
پس از مرگ ـ در دنيا ـ به آتش افكنده شدند.
«فَلَمْ يَجِدُوا لَهُم مِنْ دُونِ اللّهِ اَنْصارا»
در آن حال، غير از خدا، هيچ ياورى را توانا نيافتند كه قادر بر كمك و يارى بر آنان و نجاتشان از عذاب آتش باشد. [كنايه از اين است كه هنگام افتادن در
(1). نوح (71) آيه 25.