آتش، از بتها و خدايان دروغينشان كارى ساخته نيست].
منظور از آتشى كه قوم نوح در آن افكنده شدند، آتش جهنم برزخى است؛ زيرا:
الف ـ پس از غرق شدن و هلاك گشتن، حرف عطف «فاء» كه دلالت بر ترتيب متصل و انجام پىدرپى دارد، واسطه شده است؛ گويى آن قدر اين دو، به هم پيوسته بيان شده كه پس از غرق شدن در طوفان، بىدرنگ آنان را به آتش افكندند و اگر مراد، آتش آخرت مىبود، بايستى با حرف عطف «ثُمَّ» فاصله مىشد.
ب ـ انداختن در آتش، با لفظ ماضى به كار رفته كه دلالت بر انجامدادن فعل دارد؛ بنابراين چون قيامت هنوز فرا نرسيده، ورود به آتش در جهان برزخى واقع شده است.
غير از ده آيهاى كه چگونگى دلالت آنها را بر «حيات برزخى» شرح و توضيح داديم، آيات ديگرى نيز ـ از نظر معنا ـ بر «عالم برزخ» دلالت دارند كه به سبب رعايت اختصار، به ترجمه آنها بسنده مىكنيم:
«كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللّهِ وَ كُنْتُم أَمْواتا فَأَحياكُمْ ثُمَّ يُميتُكُم ثُمَّ يُحْييكُمْ ثُمَّ إلَيْهِ تُرْجَعُونَ»(1)
(1). بقره (2) آيه 28.