آنچه با عنوان صبر، بردبارى و ثبات قدم فرا راه شكل گيرى شخصيت انسانى ما نهاده شده است، مجموعه وسيعى از توصيه ها، رهنمودها و راهبردهاى جامع را در بر مى گيرد كه در اين مجال حتى امكان بازگويى بخشى از آن نيز وجود ندارد. پرواضح است فقدان اين خصيصه، زمينه «عجز» و ناتوانى در راهيابى به آرمانهاى شخصيتى را به وجود مى آورد؛ از اين رو گوشزد شده است:
كسى كه هنجار ارزشمند بردبارى و صبر را در برابر ناگواريهاى روزگار آماده نكند، ناتوان خواهد ماند. (10)
چنان كه فرمود:
فردى كه بر مركب راهوار صبر جاى گيرد، به ميدان پيروزى راه يافته است. (11)
و همواره در دستيابى به «ظفر»، صبر به عنوان يك اصل توصيه شده است. چنان كه فرمود:
اِصْبِر تَظْفَز؛(12)
صبر پيشه كن، پيروز مى شوى.
نزديك به همين رهنمود را چنين مى خوانيم:
كسى ظفر مى بايد كه بردبارى كند(13).