در قرآن كريم بارها خداوند متعال به اداى حقّ پدر و مادر سفارش ميكند. رنجهايى را كه مادر در دوران باردارى و زايمان و شير دادن و به سامان رساندن فرزند به جان خريده است گوشزد ميفرمايد، و تعليم ميدهد كه آن گاه كه به اوج توان و رشد رسيد و به مرز چهل سالگى كه دوران پختگى و كمال است قدم نهاد زبان حالش چه باشد؛ چرا كه در اين دوره، نه خامى و بيتجربگى سالهاى جوانى را دارد و نه ضعف وسستى دوران پيرى را. در چنين شرايطى شايسته است بگويد:
رَبِّ أَوْزِعْنِى أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِى أَنْعَمْتَ عَلَى وَعَلى والِدَى وَأَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَأَصْلِـحْ لى فى ذُرِّيَّـتى إِنِّـى تُبْتُ إِلَيْكَ وَ إِنِّى مِنَ المُسْلِمِـينَ؛1
بارالها، به من الهام فرما كه شكر نعمتهاى تو را كه به من و به پدر و مادرم عطا فرمودى ادا كنم، و كارهاى شايسته كه مورد پسند تو باشد انجام دهم، و فرزندان مرا از صالحان قرارده، من به در گاه تو توبه ميكنم، و من از تسليم شدگان در برابر توام.
1. احقاف (46) آيه 15.