خداوند متعال گهگاه در قرآن كريم از وضعيّت روحى و روانى مسلمانان در آغاز اسلام ياد ميفرمايد و در حقيقت به مسلمانان در تمام زمانها و مكانها، آموزش ميدهد كه اين گونه باشيد. يكى از آن موارد دو آيه آخر سوره بقره است.
ميفرمايد: «پيامبر به آنچه بر او نازل شده از جانب خداوند ايمان آورد و نيز مؤمنان، همه ايمان آوردند به خدا و فرشتگان او و كتب آسمانى و پيامبران الهى و گويند:
ما بين هيچ يك از پيامبران الهى فرق نميگذاريم، و گفتند:
سَمِعْناوَأَطَعْنا غُفْرانَكَ رَبَّنا وَ إِلَيْكَ المَصِـيرُ * لا يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْساً إِلاّ وُسْعَـها لَها ما كَسَـبَتْوَعَلَيْها ما اكْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُـؤاخِذنا إِْن نَسـينا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَلا تَحْمِلْ عَلَيْنا إِصْراً كَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنارَبَّنا وَلا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَاعْفُ عَنّا وَاغْفِرْ لَنا وَارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلى القَوْمِ الكافِرِينَ؛1
بارالها، شنيديم و اطاعت كرديم آمرزش تو را، و باز گشت به سوى تواست. خداوند به هر كس به اندازه توانش تكليف ميكند، آنچه از
1. بقره (2) آيات 285 و286.