بدانكه بهترين هادى و راهنما به سوى حضرتِ حق، پيامبر ما حضرت محمّد (صلّى الله عليه وآله وسلّم) است و پس از آن بزرگوار، آن دو بازماندة از آن بزرگوار و آن دو جانشين حضرتش يعنى كتابِ خدا، و عترت آن بزرگوار كه اهل بيت حضرتش باشند، مي‌باشد، كه ايندو هرگز از هم جدا نشود تا بر سر حوض بر آن بزرگوار وارد شوند، پس هر كس به ايندو چنگ زند هرگز گمراه نگردد و نلغزد، و آنكس كه در پى راه يافتن از غير اين دو باشد بلغزد و گمراه شود، و هر كس اين دو را امام و پيش روى خود قرار دهد او را بسوى بهشت برند، و آنكس كه اين دو را پشت سر گذارد او را به آتش درآورند. نجات در سراى آخرت، موقوف بر تحصيلِ ايمان و تقوى است، و هر يك از اين دو خصلت در رابطه با ديگرى بوده و از آن كمك مي‌گيرد، ايمان از حيث رتبه شريف‌تر و عظيم‌تر و برتر است. ولى سرانجام نيك جز با تقوى ميسّر نمي‌شود، و هدايت جز براى متّقين و پرهيزگاران نيست، و ايمان عبارت از اعتقاد به اركان پنج‌گانه كه توحيد عدل و نبوت و امامت و معاد است مي‌باشد، و تقوى عبارت از امتثال اوامر حق تعالى و اجتنابِ از نواهى او است، و تقوا را ظاهرى است كه همان تقواى جوارح و اعضاء بدن است كه با انجام طاعات ظاهرى، و خوددارى از معاصى آشكار تحقق مي‌يابد، و باطنى دارد كه تقواى دلها است و به خالى بودنِ دل از خصلتهاى زشت، و آراستن آن به اخلاق پسنديده و نيكو محقق مي‌شود.
پس ايمان علم و اعتقاد است، و تقوى، عمل و راستى و درستى در گفتار و كردار، پس اين دو، دو مقصد است و براى هر يك ابوابى است.
و بالله التوفيق