رضایت از زندگی

مى‏داند و اين خدا ، توان حمايت از ما را دارد.

امام حسين عليه‏السلام دعاى پرمعنايى دارد كه هنگام سختى‏ها كارگشاست . دعا ، الفاظ پشت سر هم چيده شده نيست ؛ هر دعايى از يك منطق ، پيروى مى‏كند و آن منطق است كه دعا را مى‏آفريند . اين دعاى امام حسين عليه‏السلام نيز منطبق بر اصل همراه بودن و ناظر بودن خداوند است . حضرت مى‏فرمايد :

يا عُدَّتي عِندَ شِدَّتي و يا غَوثي عِندَ كُربَتي ، فَاحرُسني بِعَينِكَ الَّتي لا تَنامُ وَاكفِني بِرُكنِكَ الَّذي لا يُرامُ . ¹ اى ساز و برگ من به هنگام سختى‏هاى من ! و اى فريادرس من به هنگام گرفتارى‏هاى من ! مرا با آن چشمت كه به خواب نمى‏رود ، حراست كن و مرا با آن سُتونت كه مورد هدف تيرها قرار نمى‏گيرد، كفايت كن.

در اين دعا ، اولاً حضرت ، خداوند را در سختى‏ها كمك‏كار و فريادرس مى‏داند ، نه دور و غير پاسخگو . ثانيا خدا را ناظرى مى‏داند كه هيچ‏گاه به خواب نمى‏رود و اين ، يعنى اين كه ما همواره در ديد او هستيم و اگر مشكلى پيش آيد و كمكى نياز باشد ، او مطّلع گشته و اقدام مى‏كند . از اين‏رو، حضرت از چنين خدايى تقاضاى حراست و حمايت دارد . خداى فريادرس و كمك‏كار ، و خداى همواره بيدار و ناظر ، در سختى‏ها با ما خواهد بود و از ما حمايت خواهد كرد.

امام صادق عليه‏السلام به دربار منصور خشمگين احضار شده بود ، ولى سالم از نزد او بيرون آمد . وقتى با شگفتى ، علت را پرسيدند ، حضرت فرمود : «دعاى جدّم امام حسين عليه‏السلام را خواندم» . ربيع كه راوى اين جريان است مى‏گويد : «به خدا سوگند ، هيچ گاه در گرفتارى‏ها اين دعا را نخواندم ، مگر اين‏كه مشكلم برطرف شد !» .

بنابراين ، براى رهايى از تنگناى فشارهاى روانى بايد اين مهارت شناختى را پيدا كنيم كه خدا ناظر است و هر آنچه بر ما نازل شود ، مى‏بيند . اين شناخت ، اين باور را به ما مى‏دهد كه هيچ گاه از قلمرو حمايت خداوند ، بيرون نيستيم و بدين سان ، مشكلات ، آسان‏تر و توانمان در برابر سختى‏ها ، بيشتر و اميدمان افزون‏تر مى‏گردد .

روضة الواعظين ، ج1، ص208 ؛ كشف الغمة ، ج2 ، ص168 .