شيخ عبد الرضا پسر احمد پسر خليفه ابو الحسن مقرى كاظمى، از افراد كم- نظير قرن دوازدهم، و از دانشمندان و فاضلانى است كه علم و ادب را با هم جمع مرده اند سيد ابو محمد الحسن در " تكمله الامل "، شرح احوال او را آورده و بداشتن علم و ادبش ستوده است، او مى گويد: در سال 1120 وفات يافته. ديوانى در مدح امير مومنان عليه السلام بدو نسبت داده، كه بترتيب حروف الفبا مرتب شده، و ما اين ديوان را بدست آورده، و ابياتى كه ذكر كرديم، از آن برگزيديم. اين ديوان بيش از 3500 بيت دارد.
ترا حمد مى گويم اى خدايى كه در عين نزديكى، برترى و علو دارى، و در عين دورى، نزديك هستى.
در اين قصيده كه بالغ بر 151 بيت است، به ابيات زير مى رسد:
- تو، در همه هنگام، بر بندگانت منت و نعمت دادى، كه با نور يقين نعمتهايت را كامل گرداندى.
- با برانگيختن پيامبر بشير و نذير، مردم را به باغهاى بهشت رهنمون شدى.
- با تعيين وحى براى پيامبر، اركان و بنياد دعوت پيامبران را استوار كردى.
- اينك ما، بدرگاه تو، با سوز و زارى آمده ايم. و ترا به حق آن رهبران بزرگوارسوگند مى دهيم.
- ترا بحق رسول امين، كه حقوق فراوانى بر عالميان دارد.
- و بحق وصى و برادر و صاحب سر بزرگوار او، بعرت على- صلوات الله عليه- - آنكه بامر خداى حكيم وى پيامبر شد، پيامبرى كه از سوى تو با لطف همگانى مبعوث گرديد.
- آن سلاله ابراهيم، و آن زاده خانه كعبه، و آن كسى كه در اخلاق پسنديده و والا، همتاى پيامبر بود.
- پرتو رشد و نور هدايت، و امام همه بندگان و همچو ابر بارانى خوشگوار بود.
- به دليل نص غدير، راهبر مردم پيشوايى بخشندگان بود. چه نيكو و والا پيشوايى!