علي بن موسي الرضا عليه السلام به ايران
درست از زمان رحلت نبي اكرم صلي الله عليه و آله و سلم تا حادثه عاشورا، نيم قرن تمام دوران بسيار تلخ و سختي بر شعيه گذشته است، از آن جهت كه "شيعه" در آن مرحله از تاريخ در محدوديت و انزوا به سر برده و مكتب تشيع تحت الشعاع سيطره "سياسي ـ فرهنگي" اهل تسنن بوده است. با اعتماد مي توانيم بگوئيم كه در جامعه اسلامي در آن زمان شيعيان به چشم يك اقليت محدود و منحرف از خطر سير كلي مسلمين نگريسته مي شدند. گروهي اندك كه "وحدت مسلمين " و حرمت وحد نظر اهل اسلام را رعايت ننموده و داراي عقائدي گروهي، بي اعتبار و غير قابل قبول است. شما نيم نگاهي به حوادث منجر به شهادت "صديقه طاهره" بياندازيد، سپس ايام مظلوميت و كناره جوئي "مولاي متقيان " را نگاه كنيد و حتي بعد از آن، دوران كوتا حكومت ظاهري آن بزرگوار، كه باز "مظلوميت" ايشان در حدي است كه نمي توانسته اند به صراحت به مردم بگويند : "نماز تراويج را نمي شود به جماعت خواند"!! را ملاحظه نماييد، آنوقت مطمئن مي شويد كه امير مؤمنان جز در موارد و شرائط صد در صد استثنايي همچون شرايط بيان "خطبه شقشقيه" از حق مسلم خود دفاع ننموده اند (اصرار دارم كه اين موارد بسيار استثنائي است) آنوقت سنگيني شرايط "شيعه" و "تشيع" را قبل از "انفجار خونين عاشورا" در مي يابيد و راز مظلوميت مضاعف امام دوم ، امام حسن عليه السلام را بهتر درك مي كنيد، و حوداث تلخ و توانفرساي زمان آن امام همان براي شما بهتر قابل تحليل و بررسي مي شود.