خداوند منزّه و برتر است از آنچه مي گويند، برتري بزرگ !
مشركان ، خداوند را قبول داشتند و ((اللّه )) را آفريدگار هستي مي دانستند، ولي بت ها را شفيع خود يا شريك خدا مي پنداشتند. اين آيه وجود چنين رابطه اي را ميان خدا و بت ها نفي مي كند، چون بت ها نه مي توانند قدرت را از دست خداي بزرگ بيرون آورند، نه راهي براي تقويت خود دارند.
1- نظام هستي ، بهترين دليل بريكتايي خداست . (اگر خدايان ديگر بودند، رقابت مي شد واگر رقابت بود نظام بهم مي خورد.) (اذا لابتغوا الي ذي العرش سبيلا)
2- هرگاه نسبت ناروايي داده شود، تبرئه و تنزيه لازم است . (سبحانه )
3- خداوند از هرگونه شريك پاك است و ميان ذات مقدّس او و خرافاتي كه مي گويند، فاصله و برتري بسياري است . (سبحانه و تعالي عمّا يقولون )
4- هر كه و به هر مقدار خدا را ستايش كند، باز خداوند برتر از آن گفته هاو توصيف هاست . (تعالي عمّا يقولون علوّا كبيرا)