آنان را كه (مشركان به جاي خدا) مي خوانند (مانند عيسي و فرشتگان ) خودشان وسيله اي براي تقرّب به پروردگارشان مي جويند، وسيله اي هر چه نزديك تر، و به رحمت او اميدوارند و از عذابش بيمناك . همانا عذاب پروردگارت در خور پرهيز و وحشت است .
را چنين نيز
كرده اند: پيامبراني كه مردم رابه حق ّ دعوت مي كنند، خودشان نيز (در حركت معنوي ) به سوي پروردگارشان ، به سراغ وسيله مي روند، آن هم وسيله اي كه بيشتر و سريعتر آنان را به خدا نزديك كند. يا هر پيامبري مقرّب تر است ، بيشتر سراغ خداوند مي رود.
در روايات بسياري ذيل اين آيه آمده است كه دو كفّه ي بيم و اميد در انسان بايد يكسان باشد، وگرنه يا مأيوس مي شود، يا مغرور.
1- بيم و اميد، نشان وابستگي و ضعف است ، پس كسي كه خود در پي وسيله مي رود، چگونه او را وسيله قرار مي دهيد? (يبتغون الي ربّهم الوسيله)
2- براي قرب به خدا، راهها و وسائلي وجود دارد. (يبتغون الي ربّهم الوسيله)
3- سراغ وسيله رفتن و شفاعت طلبي ، نبايد انسان را از عذاب غافل كند. (يبتغون ... يخافون عذابه )
4- در تقرّب به خدا، سبقت ومسابقه ارزش دارد. (أيّهم أقرب ) (هر كه به خدا نزديك تر است ، تلاشش براي توسّل بيشتر است .)
5- بهترين وسيله آن است كه انسان را به خدا نزديك تر كند. (أيّهم أقرب )
6- رحمت الهي بر غضبش سبقت دارد. (اميد به رحمت ، پيش از خوف از عذاب آمده است .) (يرجون ... يخافون )
7- عذاب ، از شئون ربوبيّت خداوند است ، آن را شوخي نگيريم . (عذاب ربّك ... محذورا...)