و (بياد آور) هنگامى كه ابراهيم گفت: پروردگارا! اين (سرزمين) را شهرى امن قرارده و اهل آن را، آنان كه به خدا و روز آخرت ايمان آورده اند، از ثمرات (گوناگون) روزى ده. (اما خداوند)فرمود: به آنهايى كه كافر شوند (نيز) بهره ى اندكى خواهم داد. سپس آنها را به قهر به سوى عذاب آتش مى كشانم و چه بد، سرانجامى است.
در آيات قبل، حضرت ابراهيم عليه السلام براى ذريّه ى خويش درخواست مقام امامت نمود، امّا خداوند در جواب فرمود: اين مقام و مرتبت به افراد ظالم نمى رسد. در اين آيه حضرت ابراهيم، رزق دنيا را تنها براى مؤمنان درخواست كرد، امّا خداوند اين محدويّت را نمى پذيرد واز اعطاى رزق مادّى به كفّار امتناع نمى ورزد. يعنى رزق مادّى مهمّ نيست، لذا به اهل و نااهل هر دو داده مى شود، امّا مقامات معنوى و اجتماعى و رهبرى، بسيار مهم است وبه هر كس واگذار نمى شود.
1- انبيا علاوه بر ارشاد وهدايت، به نيازهاى مادّى مردم همانند امنيّت ومعيشت نيز توجّه داشته وبراى آن تلاش ودعا مى كنند. ربّ اجعل هذا بلداً امن
2- بهره مندى از نعمت ها، زمانى لذيذ و گوارا است كه در فضاى امن، آرام و بى اضطراب باشد. امناً وارزق
3- در دعا، ديگران را فراموش نكنيم. به جاى وارزقن فرمود: وارزق اهله
4- سنّت الهى آن است كه به همه مردم اعم از مسلمان و كافر، رزق دهد و اين سنّت حتّى با دعاى ابراهيم عليه السلام خدشه بردار نيست. ومن كفر فامتعه
5 - بهره مندى در دنيا، نشانه ى لطف خداوند به انسان نيست. ومن كفر فامتعه
6- در كمك رسانى به همنوع، كارى به مكتب او نداشته باشيد. ومن كفر فامتّعه
7- كاميابى هاى مادّى هرقدر باشد، نسبت به نعمت هاى آخرت اندك است. قليل