خداوند بر آن نيست كه قومى را بعد از آنكه هدايتشان نمود، بى راه بگذارد تا آنچه را )كه بايد از آن ( پرهيز كنند، برايشان بيان كند. قطعاً خداوند به هر چيزى داناست.
، يا بيانگر حال آنان است كه مسلمان شده بودند، ولى پيش از آگاهى از وظايف خود از دنيا رفتند. (176) يا اشاره به آيه ى قبل و لزوم تبرّى از دشمن خداست كه اگر پس از اين هشدار، بى تفاوت باشيد، خودتان هم گمراه شده به دشمنان خدا ملحق مى شويد، و ممكن است آ يه براى رفع نگرانى كسانى باشد كه قبل از علم به حرمت استغفار براى مشركان، براى آنان استغفار مى كردند.
امام رضاعليه السلام فرمود: خداوند بر امام واجب كرده است كه هر گاه نگران مرگ خود شد، امام معصوم بعدى را براى مردم معرّفى كند، سپس اين آيه را تلاوت كرد. (177 )
1- اگر حدود الهى را رعايت نكنيم، خطر گمراهى در پيش است. ليضلّ قوماً... حتى يُبيّن ل
هم 2- اضلال خدا، كيفر بى اعتنايى به هدايت اوست. مخالفت آگاهانه با رهنمودهاى الهى، زمينه ى سلب هدايت خداوند است. ماكان اللَّه ليضلّ ... حتّى يُبيّن
3- كيفر الهى، پس از تبيين و روشنگرى و اتمام حجّت است. حتى يُبيّن
4- هدايت الهى كامل است و علاوه بر بيان اسبابِ سعادت، عوامل خطر را نيز هشدار مى دهد.يُبيّن لهم ما يتّقون امام صادق عليه السلام فرمود: خداوند اسباب رضايت و غضب خود را به مردم مى شناساند. (178)
5 - دستور الهى بر پرهيز از چيزى، از علم و حكمت او سرچشمه مى گيرد. إنَّ اللَّه بكلِّ شى ءٍ عليم
176-تفسير مجمع البيان.
177-تفسير نورالثقلين.
178-كافى، ج 1، ص 163.