خداوند فرشتگان را، همراه با وحي كه از فرمان اوست ، بر هر كس از بندگانش كه بخواهد فرو مي فرستد كه مردم را هشدار دهيد كه معبودي جز من نيست پس تنها از من پروا كنيد (و مخالف دستورم عمل نكنيد.).
گرچه مورد آيه ، عجله ي كفار در امر نزول قهر خداوند است ، امّا جمله ي ((اتي امراللّه )) اختصاصي به فرمان قهر الهي ندارد، بلكه شامل همه فرمان هاي خداوند، همچون فرمان جهاد، فرمان ظهور امام زمان (ع) و فرمان برپايي روز قيامت ، مي شود كه نبايد در اين امور عجله كرد.
((روح )) يكي از فرشتگان مقرّب الهي است كه نام او در قرآن ، بصورت جداگانه و در كنار كلمه ي ((ملائكه)) آمده است : (يوم يقوم الروح و الملائكه) (492) (تعرج الملائكه و الرّوح اليه ) (493) (تنزّل الملائكه والروح ). اما در آيه مورد بحث ، بجاي حرف ((واو)) بين دو كلمه حرف ((باء )) بكار رفته است : (ينّزل الملائكه بالروح ) شايد از آن جهت كه مراد از ((روح )) در اين آيه ، آن فرشته نباشد، بلكه مراد معناي لغوي ((روح )) يعني حيات معنوي باشد كه معناي آيه چنين مي شود: خداوند فرشتگان را همراه با اسباب حيات ، بر بندگاني كه بخواهد نازل مي كند. چنانكه در آيه ي (وكذلك اوحينا اليك روحا من امرنا) (494) مراد از ((روح )) قرآن است كه مايه حيات معنوي مي باشد: (دعاكم لما يحييكم ). (495)
1- فرمان هاي الهي قطعي و وقوع قهر او حتمي است . (اتي امراللّه ) (496)
2- خداوند به وعده هاي خود عمل مي كند. (اتي امر اللّه ) (497)
3- در كار خدا عجله نكنيد، كه كار او حكيمانه است و در وقت خود انجام مي شود. (فلا تستعجلوه )
4- نزول فرشته ي وحي ، محتواي وحي و كسي كه آنرا دريافت مي كند، همه و همه در مدار اراده ي الهي است . (من امره )
5- رسالت ، امري انتصابي است نه اكتسابي . (من يشاء ) البته خداوند حكيم است و بي جهت كسي را به مقام نبوت نمي رساند: (اللّه اعلم حيث يجعل رسالته ) (498)
6- اولين شرط دريافت وحي الهي ، روح عبوديت و بندگي پيامبران بوده است . (من عباده )
7- هشدار دادن به مردم ، در راء س وظايف پيامبران است . (انذروا)
8- اساس عقايد بر توحيد است و اساس عمل صالح بر تقوي . (لااله الاّ انا فاتقون )
9- پروا و پاكي ، در سايه ي توحيد معنا پيدا مي كند. (لااله الاّ انا فاتقون )
492-نباء ، 37
493-معارج ، 4
494-شوري ، 52
495-انفال ، 24
496-كلمه ي ((اؤتي )) فعل ماضي مي باشد، گويا عذاب آمده است
497-در آيه 109 سوره ي بقره و 24 سوره ي توبه ، خداوند وعده داده بود كه (حتي يأ تي اللّه بامره )اكنون مي فرمايد: (اتي امراللّه )
498-انعام ، 124