پس (زكريّا) از محراب عبادت به سوي مردم خارج شد، آنگاه به آنان اشاره كرد كه در صبح و شام خدا را تسبيح گوييد.
((بكره)) به زمان ميان طلوع فجر تا طلوع خورشيد گفته مي شود و ((عشيّا)) يا به فاصله ظهر تا غروب و يا به آخر روز گفته مي شود.
((محراب )) را محراب گويند، چون محل جنگ با شيطان و وسوسه هايي است كه مانع تمركز فكر انسان مي شود. شايد محراب هاي بني اسرائيل همان مسجدهايي بوده است كه مردم آنجا را براي عبادت انتخاب كرده و در آن عبادت مي كردند.
به گفته طبرسي و فخررازي ، مراد از تسبيح در اين آيه ، نماز است ، زيرا نماز مشتمل بر تسبيح است .
1- در تبليغ ، هموطن بودن مبلّغ اولويّت دارد. (فخرج علي قومه )
2- مردان خدا، مكان خاصّي را براي عبادات خود قرار مي دهند. (المحراب )
3- كسي كه مردم را به عبادت دعوت مي كند، بايد خود نيز اهل عبادت باشد. (فخرج علي قومه من المحراب فاوحي اليهم )
4- با هر وسيله اي بايد تبليغ كرد. (آنجا كه زبان زكريّا بند مي آيد، با اشاره به مردم سفارش مي كند كه خدا را تسبيح كنيد.) (فاوحي اليهم )
5- وظيفه ي انبيا، دعوت مردم به عبادت است . (فاوحي اليهم ان سبّحوا)
6- فرزنددار شدن پيرمرد از همسر نازا، نشانه ي منزّه بودن خداوند از هرگونه كاستي و ناتواني است . (سبّحوا)
7- عبادت زماني ارزش دارد كه دائمي باشد، نه مقطعي و موسمي . (بكره و عشيّا)