پس (از آن رطب ) بخور و (از آب نهر) بنوش و چشمت را (به داشتن فرزندي چون عيسي ) روشن دار، پس اگر كسي از آدميان را ديدي ، (كه درباره نوزاد مي پرسند، با اشاره به آنان ) بگو: من براي خداوند رحمان ، روزه ي سكوت نذر كرده ام ، بنابراين امروز با هيچ انساني سخن نخواهم گفت .
روزه ي سكوت حضرت مريم در برابر مردم ، يا براي اين بود كه آنان ظرفيّت جواب را نداشتند، يا گفتگوي با آنان ، تأثير منفي به دنبال داشت و يا در ادامه ي پاسخ وسخن گفتن ، سؤالات و بهانه هاي ديگري را مطرح مي كردند.
امام صادق (ع) فرمودند: روزه تنها به امساك از خوردن و آشاميدن نيست و آنگاه اين آيه را تلاوت فرمودند. (374)
ممكن است اين آيه ، ادامه ي سخن حضرت عيسي با مادرش در آيه قبل باشد.
1- فرزند، عامل نور چشم و اميدواري انسان به الطاف است . (قرّي عينا)
2- بهترين غذا آن است كه با نوعي آرامش و شادي همراه باشد. (كلي واشربي و قرّي عينا)
3- نذر، سابقه اي بس طولاني دارد و مي توان براي خارج شدن از برخي بن بست ها به نذر متوسّل شد. (فقولي انّي نذرت )
4- در نذر قصد قربت لازم است و بايد نام خدا برده شود. (نذرت للرّحمن )
5- قصد قربت با قصد رهايي از ناملايمات ، منافاتي ندارد. (نذرت للرّحمن ) (تا مردم درباره نوزاد مرا زير سؤال نبرند)
6- وفاي به نذر واجب است . (نذرت ... فلن اكلّم )
7- گاهي بايد در برابر حرف مردم سكوت كرد. (فلن اكلّم اليوم انسيّا)
374-تفسير نورالثقلين