ب. (لِلفُقَراءِ الَّذينَ اُحصِروا في سَبيلِ اللّهِ لايَستَطيعونَ ضَربًا فِي الاَرضِ)[1]؛ به فقيراني صدقه دهيد كه در حال پيمودن راه خدا بيمار، يا بر اثر جنگْ محصور شده‌اند، پس «احصار» در اينجا نيز ويژه مرض نيست و صدّ از طرف دشمن را هم شامل مي‌شود.

2. شاهد روايي: در روايات ائمه اطهار(عليهم‌السلام) حكم محصور و مصدود يكسان است و هر دو بايد براي بيرون آمدن از احرام قرباني كنند، چنان كه به فرموده امام باقر(عليه‌السلام) پيامبر گرامي اسلام(صلّي الله عليه و آله و سلّم) وقتي در حديبيه مصدود شد، مو را كوتاه كرد و از احرام خارج شد و قرباني كرد: «إن رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) حين صدّ بالحديبيّة قصّر و أحلّ و نحر ثم انصرف منها و لم يجب عليه الحلق حتّي يقضي النسك. فأما المحصور، فإنّما يكون عليه التقصير».[2] فقها امر به تقصير در حال حصر را بر استحباب حمل كرده‌اند، پس مصدود هم براي بيرون آمدن از احرام بايد قرباني كند، گرچه در برخي از فروعات، مانند حليت و حرمت نساء، حكم محصور با مصدود تفاوت دارد.

حكم محصور در حجّ

محصور و محبوس كه نمي‌توانند حجّ يا عمره را به پايان برسانند وظيفه دارند هرگونه قرباني كه مي‌توانند ذَبْح يا نَحْر كنند و از احرام خارج شوند: (فَاِن اُحصِرتُم فَمَا استَيسَرَ مِنَ الهَدي).

حجّ و عمره مانند نماز يا روزه نيست كه اگر كسي نتوانست آن را به پايان برساند، قطع كند و چيزي هم بر ذمه او نباشد، بلكه عبادات ويژه‌اي است كه

[1] ـ سوره بقره، آيه 273.

[2] ـ الكافي، ج4، ص368؛ وسائل الشيعه، ج13، ص186.