ز. به عثمان بن عفان و ابوذر نسبت داده شده كه گفته‌اند: حجّ تمتع سنت دائمي نبوده، بلكه ويژه صحابه بوده است[1]؛ ولي اوّلاً اين توجيه با صريح روايت كيفيت حجةالوداع كه فريقين نقل كرده‌اند سازگاري ندارد، زيرا وقتي سراقة بن مالك از حضرت رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) پرسيد كه آيا اين عمل ويژه امسال است يا هميشگي است، آن حضرت اين دستور را همگاني و هميشگي دانستند و چنين فرمودند: «بل هو للأبد إلي يوم القيامة».[2]
ثانياً در پاره‌اي از روايات شيعه و سنّي تصريح شده كه حجّ تمتّع سنّت پيامبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) بوده است.[3]
ح. از سعيد بن مسيب نقل شده است كه يكي از اصحاب پيامبر نزد عمربنخطاب آمد و شهادت داد كه من از رسول خدا(صلّي الله عليه و آله و سلّم) در پايان عمر شريفشان شنيدم كه از حجّ تمتع نهي كردند.[4]
در پاسخ بايد گفت روايت و شاهد آن، هر دو ساختگي است، زيرا اين شاهد هنوز شناخته نشده و شايد به دنيا هم نيامده باشد. سرّ جعل آن هم اين‌ست كه دومين مدّعي خلافت پس از بدعت معهود، با انكار و اعتراض شديد عده‌اي روبهرو شد كه چگونه از حكم قرآن و سنت پيامبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) نهي كردي، از اين رو مجبور شد تا اين شاهد جعلي و روايت ساختگي را رواج
[1] ـ الغدير، ج6، ص214؛ ر.ك: الدر المنثور، ج1، ص521. [2] ـ الكافي، ج4، ص246؛ وسائل الشيعه، ج 11، ص215؛ ر.ك: الغدير، ج6، ص215 ـ 214. [3] ـ الميزان، ج2، ص89؛ مسند احمد، ج1، ص421. [4] ـ الغدير، ج6، ص217؛ سنن ابي داود، ج2، ص162، ح1703.