آموزش عقاید

«وحي» گرديده که البته منظور از آن، وحي نبوت نيست، و با چنين علمي بوده که بعضي از ائمه اطهار (ع) که در سنين طفوليت به مقام امامت مي رسيدند از همه چيز آگاه بودند و نيازي به تعلم و فراگيري از ديگران نداشتند.

اين مطلب، از روايات فراواني که از خود ائمه اطهار عليهم السلام نقل شده و با توجه به عصمت ايشان، حجيت آنها ثابت است استفاده مي شود. ولي پيش از آنکه به ذکر نمونه اي از آن بپردازيم به آيه ي از قرآن کريم، اشاره مي کنيم که از شخص يا اشخاصي بعنوان «من عنده علم الکتاب» (7) ياد کرده بعنوان شاهد بر حقانيت پيغمبر اکرم (ص) معرفي مي کند، وآن آيه اين است : «قل کفي بالله شهيدا بيني و بينکم و من عنده علم الکتاب» (8)  بگو براي شهادت ميان من و شما، خدا و کسي که علم الکتاب دارد کفايت مي کند.

بدون شک، چنين کسي که شهادت او قرين شهادت خداي متعال قرار داده شده و داشتن علم الکتاب، او را شايسته چنين شهادتي کرده و او را «تالي تلو» رسول خدا (ص) شمرده است: «افمن کان علي بينة من ربه و يتلوه شاهد منه...» (9) و کلمه «منه» دلالت دارد بر اينکه اين شاهد از خاندان رسول خدا (ص) و اهل بيت اوست. و روايات متعددي از طرق شيعه و اهل سنت، نقل شده که منظور از اين شاهد، علي بن ابي طالب (ع) است.

از جمله، ابن مغازلي شافعي از عبدالله بن عطاء روايت کرده گفت: روزي در حضور امام باقر (ع) بودم که فرزند «عبدالله بن سلام» ( يکي از علماء اهل کتاب که در زمان رسول خدا (ص) اسلام آورد) عبور کرد، از آن حضرت پرسيدم: آيا منظور از «من عنده علم الکتاب» پدر اين شخص است؟ فرمود: نه، بلکه منظور علي بن ابي طالب (ع) است که آيه «و يتلوه شاهد منه » و آيه «انما وليکم الله و رسوله والذين آمنوا...» (10) نيز در شان او نازل شده است . و نيز چندين روايت از طرق فريقين نقل شده که منظور از «شاهد» در سوره هود، علي بن

7. سوره رعد، آيه43.
8. سوره رعد ، آيه43.
9. سوره هود، آيه17.
10. سوره مائده، آيه55.