كلام مبلّغ بايد پاك و دلپسند باشد، چرا كه راه خدا، راه پاكى هاست و آنها كه به راه خدا هدايت شده اند، جز سخن پاك نمى گويند.
(و هدوا الى الّطيّب من القول و هدوا الى صراط الحميد)(114)
«مؤمنان به سخنان پاك و به راه خداى ستايش شده هدايت شدند.»
اين سخن پاك است كه مورد رضايت خداوند واقع مىشود و به سوى او بالا مىرود: (اليه يصعد الكلم الطّيّب)(115)
سخن انسان، همچون بذر مىرويد و به درخت تبديل مىشود، امّا سخن پاك، درختى پاكيزه مىگردد كه ريشه اى محكم دارد و شاخه هاى آن سر به آسمان مىكشد و در هر زمان به اذن خدا ثمر مىدهد. ولى سخن پليد درختى بى ريشه است كه همچون علف هرزه از روى زمين مىرويد و هيچ قرارى ندارد:
(اَلَم تَر كيف ضَربَ اللّه مثلاً كلمةً طيّبةً كشَجرةٍ طيّبةٍ اصلُها ثابت و فرعها فى السّماء تُؤتى اكلها كلّ حين باذن ربّها... و مثلُ كلمة خَبيثةٍ كشجرةٍ خبيثةٍ اجْتُثّت من فوق الارض مالها من قرارٍ)(116)