لطفا منتظر باشید ...
5. روشن و روشنگر
هدف از بعثت، هدايت مردم به سوى خدا بوده است:
(انّا ارسلناك... داعياً الى اللّه باذنه)(117)
«تو را فرستاديم تا به اذن خدا مردم را به سوى او دعوت كنى.»
سخن مبلّغ بايد هدايتگر باشد و مردم را از تاريكى ها به سوى نور خارج سازد، كه اين هدف نزول قرآن بوده است ؛
(كتاب انزلناه اليك لتخرج الّناس من الظّلمات الى الّنور باذن ربّهم)(118)
«اين قرآن كتابى است كه ما براى تو فرستاديم تا مردم را به اذن پروردگارشان از تاريكى ها به سوى نور، خارج سازى.»
آرى، سخنى به سوى نور هدايت مىكند كه خود، نور باشد؛
(قد جائكم من اللّه نور و كتاب مبين)(119)
«از طرف خداوند نور و كتابى آشكار به سوى شما آمد.»
سخنان روشن، اختصاصى به يك رسول و يك كتاب آسمانى نداشته بلكه خداى سبحان در تورات و انجيل نيز هدايت و نور قرار داد؛
(انّا انزلنا الّتوراة فيها هدىً و نورٌ)(120)
«ما تورات را نازل كرديم كه در آن هدايت و نور بود.»
سخنِ خدا، نورى است كه تاريكى هاى جهل و نادانى را از بين مىبرد ومردم را با احكام الهى آشنا مىسازد؛
(و اتيناه الانجيل فيه هدىً و نورٌ)(121)
«انجيل را به عيسى داديم كه در آن هدايت و نور بود.»
صراحت و روشنگرى در قرآن، تورات و انجيل، نشانى بر اهميّت هدايتگرى است و خداوند متعال مىخواهد كه مردم به نور فرستاده شده بر رسولش ايمان آورند؛
(فامنوا باللّه و رسوله و النّور الّذى انزلنا)(122)
