لطفا منتظر باشید ...
7. اميدوار به وعده هاى الهى
آياتى از قرآن به مسلمانان اميد مىدهد؛
در جايى به آنان اميد مىدهد كه دين خدا عالم گير خواهد شد؛
(هو الّذى ارسل رسوله بالهدى و دين الحق ليظهره على الدّين كلهّ)(247)
«او خدايى است كه رسولش را با هدايت و دين حق فرستاد تا آن را بر همه دين هاى عالم برترى دهد.»
در جاى ديگر به انسان هاى باتقوا اميد مىدهد كه عاقبت و رستگارى با آنهاست ؛
(انّ الارض للّه يورثها من يشاء من عباده و العاقبة للمتقين)(248)
«زمين از آن خداست و آن را براى هر كس از بندگانش بخواهد به ارث مىگذرد و عاقبت از آنِ انسان هاى با تقواست.»
و در آيه اى ديگر، غلبه رسولانش را نويد مىدهد؛
(كتب اللّه لاغلبنّ انا و رسلى)(249)
«خداوند (درلوح محفوظ) نوشته است كه من و رسولانم، حتماً غلبه خواهيم كرد.»
اميدوارى از خداست و ياءس و نااميدى از شيطان است ؛
(و لاتياسوا من روح اللّه انّه لا يياءس من روح اللّه الاّ القوم الكافرون)(250)
«از رحمت خدا نااميد نشويد كه تنها قوم كافران از رحمت خدا نااميد مىشوند.»
بنابراين اگر كافران و بدانديشان از حق روى گردان شدند، مبلّغ دچار ياءس و نااميدى نمى شود و به تبليغ خود ادامه مىدهد؛
(و ان تولّوا فانّما عليك البلاغ)(251)
و هيچگاه ديگران را از رحمت خدا نااميد نمى كند كه اين صفت فقيه حقيقى است:
«الفقيه حق الفقيه من لم يقنّط النّاس من رحمة اللّه»(252).
مبلّغ اميدوار، با قدرت و قوّت راه را ادامه مىدهد، كار را جدّى دنبال مىكند و از سستى در كار تبليغ پرهيز مىكند؛
(اذهب انت و اخوك باياتى و لاتنيا فى ذكرى)(253)
«اى موسى تو و برادرت با آيات من (در پى رسالت خود) برويد و در ياد من سستى روا مداريد.»
و درجاهاى مختلفى از قرآن يادآورى مىكند كه:
(خذ الكتاب بقوة)(254)
«كتاب را با قدرت بگير.»
