لطفا منتظر باشید ...
14. مردمى و درد آشنا
بزرگترين مبلّغ بشريّت رسول اكرم صلّى الله عليه وآله وسلّم از ميان خود مردم برخاست
(لقد جاءكم رسول من انفسكم)(306)
«به تحقيق رسولى از ميان خودتان به سوى شما آمد.»
و خداوند متعال تاءكيد مىكند كه اى رسول بگو من بشرى همانند خود شماهستم: (قل انّما انا بشر مثلكم)(307)
رسولى كه از مردم است و در بين آنهاست: (فارسلنا فيهم رسولاً)(308) و با آنها زندگى مىكند.
خداى بزرگ مىفرمايد: ما هيچ رسولى را براى مردم نفرستاده ايم مگر اينكه از بين خودشان بوده است، طبيعى است، فرستاده اى كه از خود مردم باشد و با زبان و حالات روحى ايشان آشنا باشد و همچون آنان زندگى كند بهتر مىتواند دستورات الهى را برايشان روشن كند.
(و ما ارسلنا من رسول الاّ بلسان قومه ليبيّن لهم)(309)
مردمى بودن مبلغ لازمه توفيق اوست بطوريكه خداوند مىفرمايد:
(و لو جعلناه ملكاً لجعلناه رجلاً و للبسنا عليهم ما يلبسون)(310)
«اگر فرشته اى نيز به رسالت بفرستيم او را بصورت بشرى درمى آوريم و همان لباسى را بر او مىپوشانيم كه مردم مىپوشند.»
او بايد مانند مردم زندگى كند همانگونه كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم مثل آنان بر روى زمين مىنشستند و بر زمين طعام مىخوردند، شير گوسفند را مىدوشيدند و دعوت غلامان را مىپذيرفتند.(311)
مبلغ مردمى كسى است كه براى خود امتيازى نسبت به مردم قائل نيست و در زندگى اجتماعى مانند كمك كردن در كارها، استفاده از امكانات اجتماعى و اقتصادى و انتخاب مكان نشستن با ديگران يكسان است. مىداند كه كاركردن و كمك كردن به ديگران در كارهاى اجتماعى هيچگونه منافاتى با شاءن علمى و تبليغى او ندارد. همانگونه كه حضرت داود عليه السلام يك مبلّغ بود و در عين حال خداوند به او صنعت زره سازى را آموخته بود و زره مىساخت: (و علّمناه صنعة لبوس لكم)(312)
رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم در سفرى، همانگونه كه اصحاب هر يك به كارى مشغول شدند، تهيه هيزم را براى پختن غذا تقبّل فرمودند و متذكر شدند:
«انّ اللّه يكره من عبده ان يراه متميّزاً بين اصحابه»(313)
«خداوند متعال زشت مىدارد كه بنده اى در بين دوستانش، براى خودش امتيازى قائل باشد.»
خداوند متعال نيز درقرآن، امتياز طلبى را نهى فرموده و دستور مىدهد كه مسلمانان در مراسم حج همه بايد در «عرفات» وقوف كنند و از آنجا به سوى «مشعر» بيايند و حقى را كه قريش براى خود قائل بودند و در عرفات نمى ايستادند از بين برده است ؛
(ثمّ افيضوا من حيث افاض الناّس و استغفروا اللّه انّ اللّه غفور رحيم)(314)
«سپس از همانجا كه مردم (به سوى سرزمين منى) كوچ مىكنند كوچ كنيد و از خداوند آمرزش كنيد كه خدا آمرزنده مهربان است.»
يكى از دلايل محبوبيّت رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم درد آشنا بودن ايشان بود. آن بزرگوار درد مردم محروم و ستم كشيده را درك مىكرد و ياور يتيمان بود زيرا خود يتيمى بود كه خداوند او را پناه داد؛
(اَلَم يَجِدك يَتيماً فاَّوى و وَجدك ضالاً فهَدى و وجدكَ عائلاً فاغنى)(315)
«آيا خدا تو را يتيم نيافت و پناه داد و تو را گم شده نيافت و راهنمايى كرد و تو را فقير نيافت و غنى ساخت»
