لطفا منتظر باشید ...
11. بشارت و تشويق
همانگونه كه قرآن انسان ها را به انجام اعمال پسنديده ترغيب مىكند و از ارتكاب اعمال زشت بشدت بر حذر مىدارد سخنان مبلّغ نيز بايد اينگونه باشد. او بايد انسان پاك و صالح رابشارتِ پاداش دهد و انسان بدكار را از عذاب الهى بترساند.
قرآن كريم براى دعوت مردم به انفاق چنين بشارت هايى به آنها مىدهد؛
(مثل الّذين ينفقون اءموالهم فى سبيل اللّه كمثل حبّة اءنبتت سبع سنابل فى كلّ سنبلة ماة حبّة واللّه يضاعف لمن يشاء واللّه واسع عليم)(152)
«كسانى كه دارايى هاى خود را در راه خدا مىبخشند اين اموال همانند بذرى است كه هفت خوشه بروياند و در هر خوشه اى يكصد دانه باشد و خداوند آنرا براى هر كس كه بخواهد دو يا چند برابر مىكند.»
و در جاى ديگر براى ترغيب مردم به عمل صالح و اقامه نماز، چنين مىفرمايد:
(انّ الّذين آمنوا وعملوا الّصالحات و اءقاموا الصّلوة و اتوا الزّكوة لهم اءجرهم عند ربّهم و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون)(153)
«كسانى كه ايمان آورده و عمل صالح انجام دادند و نماز به پاداشتند و زكات دادند، پاداششان نزد پروردگارشان است، نه ترسى بر آنان است و نه غمگين مىشوند.»
و باز در جايى ديگر در باره كسانى كه اموالشان را آشكارا و پنهانى در راه خدا مىبخشند، مىفرمايد:
(الّذين ينفقون اءموالهم باللّيل و النّهار سرّاً و علانيةً فلهم اءجرهم عند ربّهم و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون)(154)
«آنان كه اموال خود را به همگام شب و روز، پنهان و آشكار، مىبخشند پاداششان نزد پروردگارشان است، نه ترسى بر آنان است و نه غمگين مىشوند.»
سرودى كه در ارتش هاى دنيا خوانده مىشود و نوعى كلام است بخاطر توجه هر روز نظاميان به ارزش دفاع از وطن و تشويق آنان است.
تشويق هم بايد زبانى باشد و هم عملى. روزى پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم وارد مسجد شدند و گروهى را در حال عبادت و گروه ديگرى را در حال گفتگوى علمى ديدند. ضمن تشويق زبانى هر دو گروه در جمع آنان كه بحث علمى مىكردند نشستند كه تشويق عملى آنان نيز بود.
