لطفا منتظر باشید ...
8. اهل علم و عمل
مبلّغ بايد پيام خدا را برساند، خود به آن عمل كند و در عمل به آن پشتكار داشته باشد، همچون رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم كه هميشه در حال جوش و خروش بود و لحظه اى آرام نمى گرفت ؛
(فاذا فرغت فانصب و الى ربّك فارغب)(255)
«اى رسول ما هنگامى كه از كارى فارغ شدى خود را به زحمت بينداز و هميشه به سوى خداى خود مشتاق باش.»
پشتكار مبلّغ، منحصر در تبليغ دين نمى شود بلكه بايد در راه افزودن بر علم و آگاهى خويش نيز بكوشد چرا كه در هر زمانى نياز به معلومات جديد دارد و تكيه بر مطالعات قبلى كافى نخواهد بود. لذا رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم به دستور خداوند زيادى علم و دانش را از او طلب مىكند:
(قل ربّ زدنى علماً)(256)
آن هم علم و يقين همراه با عمل و تجربه، نه فقط بصورت تئورى. همانگونه كه حضرت ابراهيم عليه السلام اينگونه علمى از خداوند خواست تا قلبش آرام گيرد؛
(و اذ قال ابراهيم ربّ اَرِنى كيف تُحيى المَوتى قال اوَ لم تُؤمن قال بلى و لكن ليطمئنّ قلبى)(257)
«و هنگامى كه ابراهيم گفت: پروردگارا به من نشان بده كه چگونه مردگان را زنده مىكنى. خداوند فرمود: آيا باور ندارى عرض كرد بله باور دارم امّا مىخواهم قلبم مطمئن شود.»
مبلّغى كه از نظر علم و دانش هر روزش با روز قبل از آن فرق نداشته باشد لحظاتش بى بركت است.
رسول خدا مىفرمايد:
«اذا اتى علىّ يوم لا ازاد فيه علماً يقرّبنى الى اللّه تعالى فلا بورك لى فى طلوع الشمس ذلك اليوم»(258)
«اگر روزى فرا رسد و در آن روز دانشى كه مرا به خدا نزديك كند بر من افزوده نشود، طلوع آفتاب آن روز بر من مبارك مباد.»
