تبليغ عملى - قرآن و تبلیغ نسخه متنی

تبليغ عملى

عملِ مبلغ به گفتار خود، علاوه بر اينكه تبليغ عملى است، شرط تاءثير تبليغ نيز هست. به خصوص كه مردم نسبت به شيوه زندگى مبلّغ و خانواده او بسيار حساس هستند و از كسى كه سخن خدا و رسول و ائمه را به زبان جارى مىكند توقع صفا واخلاص و وارستگى و پارسايى دارند و اگر زندگى او و همسر و فرزندانش با تجملات گِره بخورد سخن او بى اثر يا كم اثر خواهد شد.

قرآن ضمن انتقاد از چنين مبلغانى، در يكجا مىفرمايد: (اتاءمرون الناس بالبر و تنسون انفسكم)(34) «آيا مردم را به نيكوكارى دعوت مىكنيد ولى از خودتان غافليد.» و در جاى ديگر مىفرمايد: (لم تقولون ما لا تفعلون)(35) «چرا حرفى مىزنيد كه خودتان به آن عمل نمى كنيد.»

بايد از خداوند استمداد كنيم كه به آنچه مىگوئيم خود نيز عمل نمائيم وگرنه آموزش دادن به تنهايى ارزش نيست. قرآن مىفرمايد: براى آموزش دفن مرده، كلاغى، آموزگار نسل بشر شد(36).

مبلّغ اگر به گفته هاى خود عمل نكند همانند لوله هاى فلزى و سيمانى است كه آب را از سرچشمه به مردم مىرساند ولى چيزى از آن آب در خود او اثر نمى كند!.

در روايات مىخوانيم: از بزرگترين حسرت هاى قيامت آن است كه انسان ببيند گروهى در اثر تبليغ و ارشاد او به بهشت راه يافته اند ولى خودش بخاطر آنكه به گفتارش عمل نكرده، راهى دوزخ گرديده است.