بذر تفرقه و خصومت، در سرزمين «جدايى»ها پاشيده مىشود و بهره را شيطان مىبرد، نه كس ديگر!
نبى مكرّم اسلام، مظهر محبت و مودّت و صفا بود، و امّت خويش را نيز به اين «وادى نورانى» سوق مىداد. هنوز كلام آن حضرت را در زشتى غيبت و تهمت و سخن چينى و دورويى و بدزبانى به پايان نرسانده ايم، باز هم گوش جان به نصايح آن «اسوه صدق و صفا» مىسپاريم، كه مىفرمايد:
«اى ابوذر!...
كارهاى هفتگى مردم دنيا، همواره روزهاى «دوشنبه» و «پنجشنبه» بر خدا عرضه مىشود، خدا براى هر بنده مؤمنى مغفرت و رحمت مىآورد؛ مگر براى آن كه ميان او و برادرش دشمنى باشد. كه آنگاه گفته مىشود: كارهاى اين دو را واگذاريد، تا وقتى با هم آشتى كنند (يعنى عملشان به حساب نمى آيد...)
اى ابوذر!...
هرگز مبادا كه از برادر دينى ات جدايى كنى، چرا كه اعمال با اين گونه مفارقتها و جداييها پذيرفته نيست.
اى ابوذر!...
تو را از قهر و مفارقت نهى مىكنم. اگر هم ناچارى، بيش از سه روز طول مده، كسى كه در حال قهر با برادر دينى اش، از دنيا برود، آتش برايش سزاوارتر است!» (62)
جان به فداى رسول رحمت، كه همواره با كلام و رفتارش، سايه اى از محبت و صفا و روحى از اخوت و وفا بر سر امت و پيروان مىگسترد.