از اميرالمومنين عليه السلام از معناى توحيد و عدل پرسيدند؛ فرمود: توحيد آن است كه خدا را در نظر مجسم نكنى "زيرا ذهن انسان چيزهاى محدود را تصور مى كند و آنها از سنخ مخلوقات هستند" و عدل آن است كه خدا را متهم نكنى "به ظلم و ستم". [ نهج البلاغه، حكمت، 462. ]
سه نفر از يهود به نامهاى كعب بن اشرف و مالك بن صيفى وحى بن اخطب نزد عمر آمده به او گفتند: در كتاب آسمانى شما قرآن مجيد آمده: وجنة عرضها السموات والارض؛ [ سوره آل عمران، آيه 133. ] بهشتى كه وسعت و پهناورى آن به قدر آسمان ها و زمين هاست و در صورتى كه وسعت يك بهشت تمام آسمانها و زمينهاى هفتگانه را بگيرد پس بقيه بهشتها در روز قيامت كجا هستند؟
عمر گفت: نمى دانم، در اين اثناء اميرالمومنين عليه السلام وارد گرديده به آنان فرمود: گفتگوى شما چيست؟ يهوديان سوال خود را مطرح كردند. حضرت امير عليه السلام به آنان فرمود: بگوييد وقتى كه شب مى شود روز به كجا مى رود؟
گفتند: خدا مى داند.
على عليه السلام همين طور هم جاى بهشتها را خدا مى داند، و آنگاه آن حضرت عليه السلام نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمده و داستان را عرضه داشت و در همان حال آيه شريفه نازل گرديد:
فاسئلوا اهل الذكر ان كنتم لا تعلمون؛ [ سوره نحل، آيه 43. مناقب سروى قضاياه فى حال حياه النبى صلى الله عليه و آله. ] بپرسيد از دانشمندان اگر خودتان نمى دانيد. [ توحيد، صدوق، باب 60، القضاء، حديث 3. ]