درباره شما مىكشم كه او شما را به خاطر لجاجت و ايجاد شكاف در صفوف مسلمين به مجازات دردناك گرفتار كند!
يا اشاره به اين باشد كه من انتظار اين را مىكشم كه به شما اتمام حجّت شود و آنها كه بر لجاجت و گمراهى خويش بمانند حكم خدا را درباره آنها اجرا كنم!
مرحوم سيّد رضى سپس مىافزايد: (طبق اين روايت) امام (عليه السلام) فرمود: «اما در حكومت حاكم نيكوكار شخص پرهيزكار به خوبى انجام وظيفه مىكند، و در حكومت حاكم بدكار، شخص شقى و ناپاك از آن بهره مند مىشود تا مدّتش سرآيد و مرگش فرا رسد».
(أَمَّا الاِْمْرَةُ الْبَرَّةُ فَيَعْمَلُ فيها التَّقِيُّ، وَ أَمَّا الاِْمْرَةُ الْفَاجِرَةُ فَيَتَمَتَّعُ فِيهَا الشَّقِيُّ، إلى أَنْ تَنْقَطِعَ مُدَّتُةُ وَ تُدْرِكَهُ مَنِيَّتُهُ).
ولى با توجه به اين كه مفهوم سخن بالا اين است كه در حكومت پاكان، فاجران از تمتّع مباح نيز محرومند و در حكومت فاجران مؤمنان هيچ گونه آرامش و آسايشى ندارند (و اين برخلاف هدفى است كه خطبه براى آن بيان شده كه حكومت به هر طريق و به هر صورت لازم است) ، به نظر مىرسد كه روايت اوّل صحيح تر و دقيق تر است.
در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، مطلبى آمده است كه كمك بسيار مؤثرى به روشن شدن نخستين جمله روايت بالا (حُكْمَ اللهِ أَنْتَظِرُ فيْكُمْ) ، مىكند و آن اين كه:
«هنگامى كه على (عليه السلام) از صفّين بازگشت و به كوفه آمد، خوارج در صحراى «حروراء» (در نزديكى كوفه) اجتماع كردند و يكى بعد از ديگرى نزد امام (عليه السلام) آمدند (و سخن نامناسبى گفتند و برگشتند) در اين هنگام يكى از آنان خدمت امام (عليه السلام) در مسجد رسيد، و در حالى كه مردم اطراف آن حضرت را گرفته بودند فرياد زد (لا حُكْمَ إِلاّ للهِِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ) ! (و با اين تعبير اصحاب حضرت را به شرك متّهم ساخت) !
مردم رو به سوى او كردند، فرياد زد: (لا حُكْمَ إلاّ للهِِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُتَلَفِّتُونَ) (در