فَوَاللهِ لَوْ حَنَنْتُمْ حَنِينَ الْوُلَّهِ الْعِجَالِ وَدَعَوْتُمْ بِهَدِيلِ الْحَمَامِ وَجَأَرْتُمْ جُؤَارَ مُتَبَتِّلِي الرُّهْبَانِ وَ خَرَجْتُمْ إِلَى اللهِ مِنَ الاَْمْوَالِ وَالاَْوْلاَدِ الْتِمَاسَ الْقُرْبَةِ إِلَيْهِ فِي ارْتِفَاعِ دَرَجَة عِنْدَهُ أَو غُفْرَانِ سَيِّئَة أَحْصَتْهَا كُتُبُهُ وَ حَفِظَتْهَا رُسُلُهُ لَكَانَ قَلِيلا فَيَما أَرْجُو لَكُم مِنْ ثَوَابِهِ وَ أَخَافُ عَلَيْكُمْ مِنْ عِقَابِهِ.
به خدا سوگند! اگر همانند شترانى كه بچه هاى خود را از دست داده اند، ناله سر دهيد و همچون كبوتران نوحه گرى كنيد و بمانند راهبان تارك دنيا، زارى نماييد و دست از اموال و فرزندان بكشيد تا به قرب الهى و مقامات بالاى نزد او و آمرزش گناهانى كه كاتبان الهى آن را ثبت كرده اند و رسولان او آن را نگهدارى مىكنند دست يابيد، (همه اينها) در برابر ثوابى كه من براى شما انتظار دارم و عقوبتى كه از آن بر شما بيمناكم بسيار كم و ناچيز است.
به دنبال بحثى كه در فراز بالا در مورد كوتاهى عمر دنيا و بى اعتبارى آن گذشت و امام (عليه السلام) با تعبيرات بسيار رسا و گويا اين مطلب را تشريح فرمود، در اين بخش به سراغ اهميت ثواب و عقاب آخرت و سرنوشت انسانها در زندگى ديگر مىرود كه