اگر شاخ آن شكسته باشد و بر اثر لنگ بودن پايش را روى زمين بكشد براى قربانى كافى نيست. (1)
مرحوم سيدرضى در پايان اين خطبه مىگويد: «وَالْمَنْسَكُ هاهُنا اَلْمَذْبَحُ»; «منظور از منسك در اينجا قربانگاه است».
با اين كه هدف نهايى از قربانى كردن آن است كه گروهى از نيازمندان از آن بهره مند شوند همانطور كه قرآن مجيد مىفرمايد:
«فَاِذا وَجَبَتْ جُنُوبُها فَكُلُوا مِنْها وَ اَطْعِمُوا الْقانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ كَذلِكَ سَخَّرْناها لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ»; «هنگامى كه پهلوهاى قربانى آرام گرفت (و جان داد) از گوشت آنها بخوريد و مستمندان قانع و فقيران معترض را نيز اطعام كنيد، اين گونه ما اين حيوانات را مسخّر شما ساختيم، تا شكر خدا را بجا آوريد (2)». و مسلّم است سالم بودن و نبودن گوش يا شاخ حيوان كمترين تأثيرى در اين معنى ندارد، ولى با توجّه به اين كه قربانى كردن يك عبادت است، و انتخاب حيوان معيوب و ناسالم مناسب ساحت قدس پروردگار نيست، براى تقديم به درگاه پروردگار، بايد بهترين را برگزيد و اين يك نوع ادب و احترام به ساحت قدس خداوند متعال است.
نماز خواندن زنان با حجاب كامل، پوشيدن لباسهاى تمير به هنگام نماز، خوشبو كردن خويشتن به هنگام عبادت، و حتى غسل و كفن ميت با آب پاك و لباس پاك، همه نوعى اداى احترام به پيشگاه حق است.
1 ـ جمله«فلا تجزى» در كتاب «من لايضره الفقيه» جلد 1 صفحه 168 (باب صلاة العيدين/ حديث 1487) آمده است. 2 ـ سوره حج، آيه 36.