صفحه‌ى 266
و گاه چند نفر به ميدان مىآمدند و هر كدام در برابر حريفى قرار مىگرفتند و به همان صورت پيكار شروع مىشد.
و گاه جنگ مغلوبه و به اصطلاح تن به تن مىشد و هر دو لشكر به هم مىريختند.
البتّه نوع چهارمى هم وجود داشت كه جنگ ناجوانمردانه شمرده مىشد و آن اين كه: گروهى بر سر يك نفر مىريختند و او را از هر طرف زير ضربات خود قرار مىدادند.
جمله بالا ظاهراً اشاره به همان قسم دوّم است كه چند نفر جنگجو در مقابل چند حريف قرار مىگرفتند در اين صورت نبايد هيچ يك حريف خود را به ديگرى واگذارد، بلكه هر كدام بايد به حريف خود بپردازد و مواسات و مساوات را برقرار سازند.
از اين دستورات هفتگانه به خوبى استفاده مىشود كه مديريت امام (عليه السلام) در مسأله جنگ، تا چه حدّ حساب شده بود كه ياران و سربازان خودرا پيش از جنگ با دقيق ترين فنون جنگ آن روز آشنا مىساخت.