دعا پيوندى معنوى ميان انسان و پروردگار است كه اثر تربيتى و سازندگى مهمّى در روح انسان دارد. از اين رو، از ديدگاه اسلام، از جايگاه خاصى برخوردار است.
با توجّه به آنچه قبلا ذكر گرديد، عصر امامت حضرت سجّاد(عليه السلام)عصرى بود كه اختناق و خفقان سراسر جامعه اسلامى را فرا گرفته و حاكمان اموى، امام(عليه السلام) را خانه نشين كرده و درِ خانه ايشان را به روى شيعيان بسته بودند و نمى گذاشتند مردم از معارفِ الهىِ حضرت استفاده كرده، از نور تعاليم قدسيه اش روشنايى بگيرند و در طريق خداشناسى، از گردنه هاى سخت به راحتى عبور كنند. ولى امام زين العابدين(عليه السلام)همچون ديگر امامان معصوم(عليهم السلام)، دست از رسالت خويش بر نداشتند و به حكم آگاهى به تمام روش هاى بيانى و كلامى، بهترين وسيله را براى نيل به اهداف عالى خود و نجات انسان ها از فرورفتن در منجلاب جهل و گمراهى به كار گرفتند; مردم را در برابر اعمال جبّاران ستمگر، كه از راه حق منحرف گشته، اِصرار بر نابودى دين خدا ورزيده، آثار و احكام نبوّت را به بازى گرفته بودند، آگاه
1 . سيد على خامنه اى پژوهشى در زندگى امام سجاد(عليه السلام)، ص 36 ـ 38.